Ik kijk naar buiten en het sneeuwt. Het sneeuwt na een paar uur nog. Ongekende mooie, poederige sneeuw alsof er poedersuiker is gestrooid. Als je er buiten op loopt, kraakt het aangenaam, zoals alleen mooie sneeuw kan kraken.
We hebben deze tweede winter in Plombières lekker veel sneeuwdagen. Ik herinner me nog dat toen het ergens in november al sneeuwde, mijn buurman André zei dat als het op die dag sneeuwde het 100 dagen lang zou sneeuwen. Deze oude volkswijsheid werd gekoppeld aan de naamsdag van een heilige, maar die ben ik helaas vergeten.
Echt 100 dagen sneeuw was het niet, maar we hebben wel een hoop wit gehad!
Nu kijk ik stiekum al uit naar de lente. De natuur doet dat ook. Als het zonnetje weer een kans krijgt tussen de sneeuwbuien door, is het heerlijk warm. Gelijk klinkt er heerlijk vogelgezang en zie je groepjes mezen in de boomtoppen dartelen. Je kan me dan ook steevast buiten vinden, om van elk warm zonnestraaltje te genieten. De lente zit in de lucht!
En jawel! Ze zijn er ook weer: de dappere bolletjes die hun kopjes omhoog steken om ook van die warme zonnestralen te genieten. De sneeuwklokjes en de narcissen zijn al volop te zien. Nu maar hopen dat het niet meer te koud wordt 's nachts, zodat ze niet bevriezen. Ik heb ze al een keertje bedekt met wat dor blad, maar ze willen zo graag, dat ze nu zo hoog zijn dat ze zich niet meer laten bedekken. Dus hoop ik dat we er nu gewoon van kunnen gaan genieten. Sneeuw is heerlijk, mooi en romantisch. Maar mijn hart klopt toch altijd nog iets sneller als ik de lente weer voel komen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten