Dat is nu typisch zoiets waar je niet over nadenkt als je je voorstelt hoe het is om geemigreerd in Frankrijk te wonen. Hoe voelt dat als je ziek bent.
Je raadt het al ik zit in de lappenmand. (Gelukkig hebben we nu net even geen gasten: voor het eerst sinds half juni. Het is of ik heb gewacht met ziek zijn tot het kon...) Ik heb een flinke keelontsteking die uitbreid naar mijn hoofd en nu voorhoofdsholteontsteking-pijnen veroorzaakt. Algeheel brak dus.
Vroeger toen ik gewoon werkte van 9 tot 5 in vaste dienst, was het altijd een beetje ondeugend om ziek te zijn. Zo maar wegblijven van je werk. En dan genoot ik van het niets doen en eindeloos tv-kijken. Kon ik ook eens naar die rare series kijken of de ontbijt-tv-programma's.
Maar dat is nu een heel ander gevoel. Nu ben ik mijn eigen baas, dus voelt het niet fijn dat ik niks doe de hele dag. Eigenlijk voel ik me nu schuldig i.p.v. ondeugend. Dat is geen verbetering. Daarentegen is het wel veel fijner om op een plaats als deze te zijn onder deze omstandigheden. Iedereen is wel eens ziek geweest op vakantie. Als ik dat had dacht ik altijd: als ik dan toch ziek ben, dan maar liever op deze mooie plek dan thuis op de bank, hier heb ik altijd nog zoveel te kijken en genieten. Nu, dat heb ik hier in Plombières ook. De hele dag niets anders te doen, dan heel bewust hier zijn. Naar het heerlijke uitzicht kijken, genieten van de nabijheid van mijn honden en luisteren naar de vogeltjes en het ritselen van vallende bladeren.
Over de honden gesproken: ook dat is hier zo fijn. Alhoewel ik niet in staat ben ze uit te laten, hoef ik de deur maar open te zetten en de dames laten zich zelf wel uit. Ze voelen wel dat er iets met me is en zijn wat knuffeliger dan anders, maar ze lijden er niet onder hoor. Het is wel gezellig, zo'n baasje dat de hele dag bij ze blijft.
Kortom: het is heel anders om ziek te zijn hier, maar zelfs dit is weer fijner hier!
