dinsdag 30 december 2008

Nonnetje


Jawel Dit ben ik als non.
De kerstmarkt van Plombières heeft een nostalgisch karakter en de deelnemers lopen rond in klederdracht uit het tijdsvak 1850-1900. De vrijwilligers van het kerstmarkt-atelier natuurlijk ook en zij lopen ook elke kerstmarkt-dag in een optocht mee. Ik ook dus en dit jaar in het kostuum van een nonnetje.
Het is een bijzonder fenomeen: een nonnetje in Frankrijk. Iedereen (vooral de iets oudere fransman) is vol respect en vertedering als ze een non zien. Als ik daar zo rondloop buigen ze voor me en spreken ze me allemaal aan met : Bonjour ma bon Soeur. Ça va ma bonne Soeur? enz.
In Nederland kennen we dat niet zo, dat oude respect voor een religieuse, maar hier in het katholieke Frankrijk is dat duidelijk nog volop aanwezig.

Op veler verzoek hieronder een paar foto's van de werken die ik heb gemaakt voor de versiering van de kerstmarkt van Plombières. Het was ook dit jaar weer een groot feest met vele duizenden bezoekers elk weekend. De warme wijn en wafels werden volop geconsumeerd en het was een erg gezellige boel.
Ik moet nu weer behoorlijk afkicken van al die bruizende gezelligheid elk weekend. Nu komt de rustige periode in het stadje. Maar gelukkig kan je op korte afstand andere winterse gezelligheid opzoeken, want rond Gerardmer en iets verder de hoge bergen van de Vogezen in kan je volop wintersportgezelligheid vinden. Met altijd volop sneeuw!




maandag 24 november 2008

En dan nu: ècht sneeuw!





...en dan doe ik 's ochtends het raam en de luiken open en dan: zie ik dit. De hele wereld is weer omgetoverd in een wintersprookjeswereld.
En zoals altijd niet zo'n minilaagje als in nederland, maar gelijk lekker veel. Zodat het er allemaal prachtig uitziet en het niet gelijk een blubbertroepie wordt.
Zarah en Sofie zijn gelijk helemaal door het dolle. Sneeuw is toch altijd weer een feestje voor ze. Maar voor mij ook. Elke blik naar buiten is adembenemend en een gewoon rondje lopen met de honden wordt een schitterend schouwspel. Al was het alleen al omdat de honden zo lekker gek aan het dollen gaan.
Ik voeg nog maar wat fotootjes toe, dan kan iedereen meegenieten.





donderdag 13 november 2008

Ziek

Dat is nu typisch zoiets waar je niet over nadenkt als je je voorstelt hoe het is om geemigreerd in Frankrijk te wonen. Hoe voelt dat als je ziek bent.
Je raadt het al ik zit in de lappenmand. (Gelukkig hebben we nu net even geen gasten: voor het eerst sinds half juni. Het is of ik heb gewacht met ziek zijn tot het kon...) Ik heb een flinke keelontsteking die uitbreid naar mijn hoofd en nu voorhoofdsholteontsteking-pijnen veroorzaakt. Algeheel brak dus.
Vroeger toen ik gewoon werkte van 9 tot 5 in vaste dienst, was het altijd een beetje ondeugend om ziek te zijn. Zo maar wegblijven van je werk. En dan genoot ik van het niets doen en eindeloos tv-kijken. Kon ik ook eens naar die rare series kijken of de ontbijt-tv-programma's.
Maar dat is nu een heel ander gevoel. Nu ben ik mijn eigen baas, dus voelt het niet fijn dat ik niks doe de hele dag. Eigenlijk voel ik me nu schuldig i.p.v. ondeugend. Dat is geen verbetering. Daarentegen is het wel veel fijner om op een plaats als deze te zijn onder deze omstandigheden. Iedereen is wel eens ziek geweest op vakantie. Als ik dat had dacht ik altijd: als ik dan toch ziek ben, dan maar liever op deze mooie plek dan thuis op de bank, hier heb ik altijd nog zoveel te kijken en genieten. Nu, dat heb ik hier in Plombières ook. De hele dag niets anders te doen, dan heel bewust hier zijn. Naar het heerlijke uitzicht kijken, genieten van de nabijheid van mijn honden en luisteren naar de vogeltjes en het ritselen van vallende bladeren.
Over de honden gesproken: ook dat is hier zo fijn. Alhoewel ik niet in staat ben ze uit te laten, hoef ik de deur maar open te zetten en de dames laten zich zelf wel uit. Ze voelen wel dat er iets met me is en zijn wat knuffeliger dan anders, maar ze lijden er niet onder hoor. Het is wel gezellig, zo'n baasje dat de hele dag bij ze blijft.
Kortom: het is heel anders om ziek te zijn hier, maar zelfs dit is weer fijner hier!

donderdag 30 oktober 2008

De eerste sneeuw



Er werd al dagen over gesproken: er komt sneeuw! Dat is wel gebruikelijk rond deze tijd van het jaar. Maar toch altijd spannend, gaat het komen of wordt het niks?
Het was er, maar heel weinig. En het was ook te warm om lang te blijven liggen. Gelukkig voor de sneeuw en mij voelde onze Sofie zich vanochtend vroeg niet zo lekker. Ze wilde naar buiten. Dus ik hees me uit bed nadat ze een piep van 'onwelzijn' had laten horen, om effe over zeven, deed wat dikke kleren aan en begeleidde mijn arme hondje naar beneden en naar buiten om haar dwars zittende behoefte te doen of om wat gras te eten. En ja hoor: sneeuw! Een voorzichtig laagje wat bijna voor je ogen aan het verdwijnen was, maar het lag er. Dus ik raapte mijn moed bij elkaar, Sofietje liep toch nog een koe te imiteren, maar mijn nog warme bed was toch wel erg aantrekkelijk, en pakte mijn fototoestel.
Naderhand bleek het eigenlijk veel te donker voor mooie foto's. Toch zijn er een paar gelukt. Hierboven de auto, die door het dunne laagje sneeuw een gezichtje had gekregen. En hieronder ons huisje Boris, met het eerste witte hoedje van deze winter.

Holland

Ik heb weer even aan Holland geroken. Dat was gek!
René moest in Harderwijk een kijkoperatie aan zijn knie ondergaan in het ziekenhuis in Harderwijk (waar hij al eens daaraan geopereerd was) en dus zat er niks anders op dat ik hem daarna weer met de auto terugbracht.
Dus op dinsdag de hondjes ingeladen en de snelweg op. Uiteraard de gasten die in huis Boris zaten van alles voorzien waar ze in die drie dagen afwezigheid behoefte aan zouden kunnen krijgen. Want ik vind het helemaal niet fijn om gasten alleen te laten. Ik wil er voor ze zijn als er iets is. Een stop slaat door of de olie in het oliekacheltje is op of wat dan ook, dan wil ik er zijn om te helpen. Maar dit was overmacht en ik kon niet anders. Gelukkig zat er een gezin met drie kinderen en drie honden in huis Boris die het geen probleem vonden dat ik er een paar dagen niet was en mij verzekerden met liefde de eventueel voorkomende probleempjes zelf op te lossen.
Daar gingen we dan met z'n drietjes. Ik voor het eerst in mijn eentje de weg terug naar Nederland gereden. Dus uitgebreide routebeschrijving erbij en best een beetje spannend. Maar natuurlijk ging alles fantastisch. De hondjes waren weer voorbeeldig, sliepen of dommelden lekker rustig achter in de auto met hun tuigje om, vastgemaakt aan de riemen.
In Nederland sliepen we bij familie in Hoofddorp. De woensdag gebruikt om mijn moeder te bezoeken. Die heeft zelf een poedeltje en vertrouwt die grote dames van mij niet zo bij haar kleine reutje. Dus Zarah en Sofie werden geëntertaind door nichtje Vera en haar buurmeisje in Hoofddorp en ik zat met de poedel op schoot bij mijn moeder in Putten.
De volgende dag heel vroeg René naar het ziekenhuis gebracht en toen op bezoek bij mijn schoonmoeder in Utrecht.
Na de middag de honden laten rennen in het Hulkensteinse bos in de polder, waar een lekker stukje hondenlosgebied is. Daar werd ik gebeld door René die al klaar was om opgehaald te worden.
Dus al met al zaten we tegen vier uur met zijn vieren in de auto richting Frankrijk: thuis!
Als je alle ritjes die ik in Nederland gemaakt heb naast elkaar zet, zul je begrijpen dat ik weer een aardig portie drukte en files heb meegemaakt.
Dat is me ook het meeste opgevallen en bijgebleven. De enorme drukte die er op de wegen is. Ook al zit je 's ochtends om half zeven in de auto, heb je al het gevoel dat je midden in de spits rijdt. Erg beklemmend.
Als je de rust en stilte van de natuur zo kan waarderen (en nodig hebt) als ik doe, is het echt een verademing om weer in Plombières te zijn. Waar de enige drukte op de wegen ontstaat als die malle fransen allemaal tegelijk strak om 12 uur van hun werk wegrijden om hun Dejeuner te gaan eten thuis of in een restaurantje.
Ps. Met René zijn knie gaat het prima. Hij loopt al weer aardig wat en gaat vanochtend zelfs al weer brood halen bij de bakker in Plombières, dus bergje af en weer omhoog en dat een week na de operatie!

donderdag 2 oktober 2008

Salamanders

De neef van René, Peter, trekt op dit ogenblik door Australië in zijn eentje. Hij houdt een blog bij en daar lees ik regelmatig zijn avonturen. In de ruige natuur van de binnenlanden daar, komt hij allerlei beesten tegen. Kangaroes natuurlijk, heel veel prachtige vogels een stekelvarkentje en slangen. Hij ging bijna op een slang staan.
Nou heeft me dat altijd geweldig geleken om naar Australië te gaan. Maar als ik nu zo de blog van Peter lees denk ik dat ik niet zo nodig meer hoef. De natuur hier in de Vogezen trekt me veel meer. Persoonlijk zie ik liever een ree dan een kangaroe (niet zo'n lieve kop en toch wel een beetje raar lijf). Vogel zitten hier volop, het heet niet voor niets Les Oiseaux hier (onze straatnaam). Ze zijn wel niet zo exotisch, maar ze fluiten prachtig en die australische kunnen nog wel eens naar schreeuwen. En dan die slangen. Ik heb er wel eens een gezien hier, maar daar blijft het bij. Ze zijn vreselijk schuw hier en nu we hier permanent wonen, zullen we ze niet zo gauw meer zien. Maar we hebben wel veel salamanders. Dat zijn grappige slome beestjes met prachtig zwart-knalgeel lijf (zie foto). Ze zijn ongeveer 15 tot 17 cm lang en vrij fors gebouwd. De larven zijn ook schattige beestjes, die leven in de bron. Na ongeveer een jaar kruipen ze eruit, nadat ze hun kieuwen hebben vervangen door longen. Na vier jaar zijn ze pas volwassen en ze kunnen wel tot 25 jaar oud worden.
Gisteren kwam ik vanuit het centrum van Plombières weer onze berg op lopen naar huis toe om een uur of 6 's avonds en toen ben ik er in ons bos wel 7 tegen gekomen. Dat vond ik zeer indrukwekkend! Daar kan Australië wat mij betrefd niet tegen op hoor!

dinsdag 30 september 2008

Het begint


Eerst zie je er eentje, als het lage avondzonnetje er met zijn lange stralen op schijnt. Dan beginnen ze op te vallen: de topjes van de bomen in andere, spectaculaire kleuren. Jawel: de herfst begint de bomen weer te veranderen in één grote kleurenpracht.
Het begint.
Tijdens mijn wandelingen met de honden kijk ik nu weer heel anders naar de natuur om me heen. Gretig zoek ik de grond af naar hele mooie gekleurde bladeren. En die pak ik op en neem ze mee. Waarom? Weet ik ook niet. Maar als ik naar huis loop met een aantal van die mooie exemplaren, voel ik me rijk. Misschien is dat nog wel een restandje van mijn leven in nederland, die me het moois uit de natuur mee laat nemen. Want toen zat ik daarna hele dagen op kantoor en miste de natuur. Die bladeren gaven mij dan een klein beetje van al dat moois binnen handbereik.
Nu kan ik dagelijks genieten van die kleurenpracht en ik als sociaal mens vind dat soms een beetje moeilijk om dat in mijn eentje te doen. (René is tenslotte nog steeds veel in nederland). Dus ben ik blij als ik gasten in mijn vakantiehuis Boris heb en weet dat ik de mogelijkheid heb geschapen om deze mensen er ook van te laten genieten.
En als je dan later leest dat de gasten er echt van genoten hebben (bv. in het gastenboek, of op de site van sommigen -lees bv. www.borke.nl, onder 'updates': vakantie in de vogezen), dan voelt dat goed.

zaterdag 27 september 2008

Kerstmarkt (2)


Al twee jaar lang komen we op de befaamde kerstmarkt in Plombières. Dat is niet de doorsnee kerstmarkt zoals je die van duitsland kent, maar het is veel meer. Niet alleen maar Glühwein en warme worsten en vele houten huisjes met kerstfrutsels, maar een compleet versierde stad met vele soorten entertainment. Naast alle versierde huizen met girlandes en strikken aan de balkons, staan er op elk hoekje en pleintje complete tafrelen van mens- en dierpoppen die sprookjes of kerstscenes voorstellen.
De mensen uit Plombieres lopen in nostalgische kostuums en er is een hoop muziek en gezang. Er worden optochten gehouden (ook een met Sinterklaas) en er zijn muziekoptredens en andere performances. Kortom, echt veel meer dan een kerstmarkt en dat de hele maand december, de vier weekenden voor de kerst. (zie ook mijn blog "Kerstmarkt" van dec 2007).

Nu ik hier woon wil ik graag integreren in de gemeenschap van Plombières en ik moet veel praktijkervaring opdoen om mijn frans op een hoger niveau te krijgen. Dus toen ik hoorde dat ze vrijwilligers zochten voor de kerstmarkt heb ik mij tot de desbetreffende persoon gericht om me aan te melden. Ze waren zeer verrast en erg blij met mij als nieuwe aanwinst van het team. Een grafisch vormgever van een jeugdige leeftijd (meeste zijn 60+) met nieuwe ideeën was zeer welkom. Dus nu ga ik elke woensdagmiddag naar het atelier van de kerstmarkt. Het is erg gezellig en ook leuk werk om te doen. Mijn frans vliegt vooruit en mijn woordenschat breidt zich elke week uit.
Twee weken geleden heb ik zelfs al de sleutel van het atelier gekregen, ik voelde me zeer vereerd. Dus afgelopen week gelijk heel vroeg erheen gegaan, zodat ik de deur kon openen voor de rest van de dames. En ik was zo slim om ook even mijn camera mee te nemen. Nu ik alleen was in het oude schoolgebouw waar het atelier zit, kon ik even wat foto's maken. Het resultaat zie je hieronder. Een duizelingwekkende hoeveelheid zelfgemaakte kerstversieringen ligt er opgeslagen, van 12 jaar kerstmarkt in Plombières. En nu ook wat van mijn hand (bv de vrolijke kerstmannetjes: zie derde foto).









dinsdag 16 september 2008

Paddenstoelen



Ze zijn er weer. In alle soorten en maten.
Elke keer als ik een wandeling maak rond La Petite Frida kom ik weer nieuwe vormen en kleuren tegen. Prachtig.
Voor ons is het een onderdeel van de schoonheid van de natuur. De fransen denken daar heel anders over. Zien ze een paddenstoel dan zien ze hem gelijk al met wat verse kruiden pruttelen in een pan. 'Delicieux!'
Op de radio wordt zelfs getipt dat ze er weer volop zijn en men trekt er massaal op uit om ze te zoeken. Toen René en ik hier in de buurt een -overigens weer prachtige- wandeling maakten, kwamen we hier en daar wat mensen tegen en allemaal begonnen ze over paddenstoelen. Of ze wat gevonden hadden, welke soorten en hoeveel het er zijn dit jaar en meer van die wetenswaardigheden. Ze gingen er klakkeloos van uit dat wij daar ook liepen met maar een doel voor ogen: paddenstoelen zoeken. Maar wij hollanders doen dat niet, bang om een giftige te vinden. Wij kijken er liever naar.
Dus hier maar wat plaatjes van een aantal rond ons huis staande exemplaren.












zondag 31 augustus 2008

Goed nieuws over Denzel!

In een vorig blogstukje schreef ik over Denzel, de arme jonge reu waarbij HD geconstateerd was.
2 dagen geleden ontving ik een berichtje van het baasje van Denzel, dat het gelukkig niet zo erg is als gevreesd werd.
Denzel is bij de beste orthopeet van Europa in Antwerpen terecht gekomen en die concludeerde dat hij een gescheurde kruisband van zijn rechter achterpoot heeft. Er is wel een lichte vorm van HD aanwezig, maar dat is stabiel en daar zal hij de komende 8 jaar geen last van hebben. De kruisband wordt snel geopereerd en dan zal Denzel voor de kerst weer geheel gezond en hersteld lekker kunnen rennen en genieten van zijn jonge energieke jaren!
Dat is wat je noemt goed nieuws!
Uiteraard wensen we Denzel en baasjes nog veel sterkte met de operatie en de herstelperiode.
En iedereen bedankt voor het medeleven en de goede raad.

woensdag 20 augustus 2008

Wat bof ik weer!



Sommige gasten zijn echt uniek!
Meneer B van het gezinnetje met twee ruwharige teckeltjes wat op dit moment bij ons verblijft zei kort nadat ze er waren. "Mag ik iets vragen? Heeft u er bezwaar tegen als wij het trappetje en plaatsje bij de achterdeur van Boris wat verbeteren met stenen en zo? Wij houden absoluut niet van stilzitten en zouden het erg leuk vinden om zo'n klusje te kunnen doen."
Nou graag! En hup ze gingen aan de slag. Gezellig in het zonnetje samen aan het werk. Fantastisch: zij blij, ik blij, wat willen we nog meer?
En het is heel erg mooi geworden, kijk zelf maar op de foto's!
Nogmaals dank lieve familie B., jullie zijn echt uniek!



zondag 10 augustus 2008

Soms zit het mee, soms...

Het komen en gaan van de gasten in huis Boris is nu in volle gang. De mensen zijn erg enthousiast en de honden hebben een fantastische vakantie. Ze genieten allemaal van de ruimte om het huis, de vele wandelmogelijkheden die de omgeving biedt en het gezellige stadje Plombieres op zo'n korte afstand. De bakker doet goede zaken en de restaurantjes ook.
Het weer is weer heerlijk deze zomer. De meeste gasten zijn verrast over de hoeveelheid zon en de warmte in de Vogezen. Er schijnen nog al wat mensen te zijn met vooroordelen over de hoeveelheid regen die er hier zou vallen. Uit ervaring weten we (en omdat René nog steeds in NL werkt) dat het weer altijd een stuk beter is dan in het koude kikkerlandje.


















De dankbaarheid van de gasten is ontroerend. Soms krijg ik zelfs iets lekkers aangeboden als ze weggaan, zoals een schaal kersen en de laatste gasten uit Brabant lieten een lekker drankje achter (zie het briefje!).


Kortom tot nu toe zat alles erg mee. Dan moet er altijd weer een tegenslagje komen, schijnt het. Dat kwam bij de gasten die deze week geboekt hadden. Drie weken geleden kregen ze te horen dat hun anderhalf jaar oude oud-duitse herder Denzel, heup-displasie heeft. Het arme beest had veel pijn en kreupelde af en toe. Hoe het verder zal gaan met Denzel is nog een vraag, hij zal nog nader onderzocht worden door experts in Antwerpen. Maar zijn baasjes zijn na één nachtje huis Boris weer terug naar Nederland gegaan, omdat het huis (weliswaar hondvriendelijke-) trappen heeft en Denzel dat niet kon hebben. Ook de schuine hellingen om het huis en in de omgeving waren te veel voor hem.
Wat een pech. Het huis en de omgeving waren ideaal geweest voor de honden, zeiden deze gasten uit Voorburg, als Denzel gewoon gezond was geweest.

Zoiets doet me echt pijn in mijn hart. Ik hoop heel erg dat Denzel geopereerd kan worden en met goede fysiotherapie toch een lekker leven kan hebben. Veel sterkte voor de familie en de hondjes!

Leven als god in...



Hè wat een vervelend leven heb ik toch. Ieder vrij moment dat ik heb kan ik doorbrengen in de geweldige natuur van de Vogezen. Als er vrienden of familie langskomen gaan ze meestal groen van jaloezie weer naar huis.
Deze waterval van Faymont ligt op ongeveer 8 kilometer van mijn huis en is het startpunt van één van mijn favoriete wandelrondjes. In 3 uur beklim je een flinke heuvel met fraai uitzicht als beloning, daarna doorkruis je een spannend beukenbos dat bekend staat om zijn metershoge mierenhopen. Vervolgens wisselen glooiende landerijen, korenvelden en kleine bosjes elkaar af. Uiteindelijk kom je weer in de vallei waar deze waterval stroomt en sluit je de wandeling af met een pittige afdaling. Voor wie deze wandeling wil gaan lopen: Faymont ligt 10 kilometer ten zuiden van het stadje Remiremont in de zuid Vogezen.
De plaatselijke VVV-site: http://www.plombiereslesbains.com/.
(Dit stukje is geschreven door René, die ook een blog bijhoudt voor Grasduinen over zijn leven in Frankrijk en alles wat hij daar in de natuur tegenkomt en meemaakt. Zie: http://www.natuurgek.nl/. )

maandag 28 juli 2008

Vakantiehulp!



Eigenlijk wilde ze met haar ouders en Berner Sennen Beau gewoon een huisje huren, maar dat liep heel anders.
Toen Evelien (22 jaar, net afgestudeerd als dierenartsassistente) mailde om huis Boris in de zomer te huren was het al lang al vol. Maar ze vond het concept zo leuk van La Petite Frida, dat ze de stoute schoenen aandeed en vroeg of ze als stagiaire/vakantiehulp soms mocht komen. "Ik wil niet opscheppen, maar ik ben heel handig hoor!".
Nu is ze hier al weer twee weken en er is heel wat werk verzet. Evelien houdt niet van een luiervakantie. Ze is vooral graag lekker aan het werk in de buitenlucht. Dus kan ze zich hier lekker uitleven. En Beau, haar hond, vindt het hier een paradijsje. Twee vriendinnetjes de hele dag om haar heen; overal los lopen, allemaal bossen en leuke paadjes om te hollen en te struinen. Die wil niet meer terug!
Evelien heeft haar liefde voor lekker knutselen niet van een vreemde. Haar ouders die haar gebracht hebben, zijn op de camping van Plombières gaan staan en willen ook niet meer weg. Oorspronkelijk wilden ze na een paar dagen door naar het zuiden, maar: 'Het is een heerlijke camping, met zwembad en alles piekobello voor elkaar! Waarom zouden we verder gaan? De omgeving is prachtig, het weer is zalig, Plombières erg gezellig en mooi en alles wat we willen in een vakantie is hier!" aldus Jos en Mariëtte. En omdat Jos ook graag de handen uit de mouwen steekt, jeukten zijn handen bij het zien van La Petite Frida. Twee dagen hebben ze al in de tuin gewerkt. Er is een prachtige trap aangelegd door Jos en Mariëtte heeft fijn paden recht gemaakt.
Drie goede hulpen in een klap, zomaar spontaan aangemeld! Mijn zomer kan niet meer stuk.

donderdag 10 juli 2008

Andere planeet


Het is toch zo dicht bij Nederland dit stukje Frankrijk waar ik mijn tweede thuis heb gevonden, en toch is het soms zo'n geheel andere wereld.
Belt mijn moeder op terwijl ik net even het huis in gegaan ben omdat de volle zon op mijn hoofd me iets te heet werd tijdens het snoeien van een wel erg weelderige border. Begint ze te klagen over de kou: het lijkt wel herfst met zoveel dagen regen en kou achter elkaar. Dat is dan net niet echt als ik naar buiten naar de strakke blauwe lucht kijk.
Het weer is niet het enige wat je doet denken op een andere planeet te zijn. Zo liep er ineens een enorm insect over de ontbijttafel. Zo'n joekel van een kever in deze vorm had ik nog nooit gezien. (zie foto)



En dan zijn er ook de Lerots (ook foto), een soort korenwolfachtige kaagdiertjes die vrolijk komen donderjagen onder onze dakpannen. Een soort wilde hamster, met een heel lief koppie. (De wetenschap dat het van die schattige beestjes zijn, doet je ze hun lawaaimaken vergeven.) Dat had ik in nederland toch nooit gedacht dat die ooit in mijn eigen tuinmuurtjes zouden leven.

De bloemenpracht in de wilde natuur is ook zo anders. Daar kan ik me zo in verheugen dat ik van die prachtige velden met wilde bloemen zo dicht bij mijn thuis kan vinden!
En dan gaat René gewoon werken vandaag in Amsterdam en rijdt daarna weer naar huis, naar die andere wereld. Zo anders en zo dichtbij nederland!