Tijd om eens stil te staan bij het effect van verhuizen op honden. Ik spreek natuurlijk regelmatig hondenkenners en liefhebbers en krijg vaak de vraag hoe het met mijn Berners gaat zo tijdens alle verhuisdrukte. Dat is niet zo'n vreemde vraag, want voor de mens is een verhuizing (laat staan een emigratie) al een hele aanslag op je zenuwen en emoties, laat staan voor honden aan wie je niet kan uitleggen wat er allemaal gebeurt.
Allereerst worden al hun bekende vertrouwde plekjes overhoop gegooid, weggehaald of verdwijnen achter of onder stapels dozen. De baasjes zijn niet zichzelf, moe, geïrriteerd en bezorgd. In ons geval zijn Zarah en Sofie ook extra vaak naar het pension geweest als wij weer een weekend naar Frankrijk gingen. Nu is het pension Animal-Plus in Brummen (www.animal-plus.nl) een geweldig adres om je honden naartoe te brengen, maar als het om de twee weken moet, vinden de hondjes het toch minder leuk worden. Onze Sofie, die toch erg makkelijk is stond op het laatst gewoon te trillen als ik haar tuigje voor in de auto omdeed, omdat ze donders goed in de gaten had, dat ze weer een weekendje van haar vertrouwde plekjes verwijderd zou zijn. En als ik haar overdroeg aan de fantastische beheerders daar, die ze vol liefde en zorg ontvangen, keek ze me toch smekend aan met zo'n blik van "laat me niet alleen". Nou is Sofie een echte Berner Sennen met heel zielige hang-oogjes, dus dat maakt het nog dramatischer.
Al met al was de periode vlak voor de laatste gang naar Frankrijk, niet erg makkelijk voor ze.
Daar is nu dus een einde aangekomen, maar ook hier is het niet gelijk allemaal geweldig. Ons huis is nog verre van af en dus staan ook hier weer vele dozen en rommel. Alles is ook vreemd voor de honden, alhoewel ze heel goed kunnen ruiken dat het onze eigen spulletjes zijn. Ik zal ook nooit vergeten, dat toen we 's avonds, na de laatste rit hierheen, hier binnen kwamen en ik de afdekzeilen van de zitbank haalde, Zarah er gelijk insprong en zich oprolde in een hoekje. Die bank kende ze en daar had ze al heel veel in gelegen. Een klein vertrouwd hoekje in een wereld van onbekende dingen.
Ik ben dan ook gelijk aan de slag gegaan om meer rust-plekjes voor de dametjes te creeëren. Kleedje op de grond, hondekussens in een hoekje enz. En dan nieuwe regelmaat: rituelen bij het eten, slapen, uitlaten (hoeft niet echt, maar nu doe ik het wel, dat is goed voor hun ritme), op z'n tijd een kauwbotje en nog meer van die dingen.
En het helpt.
Ze blijven wel heel erg aanhankelijk, terwijl het altijd erg zelfstandige dames zijn geweest, ze zijn het liefst de hele tijd bij me. Dat is gezellig, maar onder de douche en op de wc gaat dat toch echt niet!
Maar ze zijn steeds vrijer aan het spelen en rennen op onze 2,5 hectare en genieten steeds meer van alle nieuwe, spannende plekjes en geurtjes.
En nu ook nog sneeuw! Berners en sneeuw: die horen bij elkaar. Dus dat geeft nog meer pret!
Bij dit schrijven dus ook maar wat sneeuwplaatjes.
Het is een adembenemend schouwspel hier met al die sneeuw. Ook als je gaat autorijden in de omgeving, is het wonderschoon met alle bergen met witte toppen en hellingen, bevroren watervalletjes met vele ijspegels en de witte daken van de statige monumentale panden van Plombières-les-bains.
Ook heel erg aan te bevelen: wintervakantie in de Vogezen, in een van onze twee vakantiehuizen...
2 opmerkingen:
Wie heeft er ook ervaringen met verhuizen met honden? Ik zou het interressant vinden om andere ervaringen te lezen!
Buenos dias,
Hoe gaat het met jullie? Hebben jullie je draai al een beetje gevonden? Ik heb via jullie weblog al vernomen dat het weer sinds de verhuizing flink is omgeslagen. Hebben jullie dus precies goed gepland.
Ik ben net terug van 17 dagen Costa Rica. Het is een prachtig land, heel erg groen, maar wat wil je ook met gemiddeld 3000 mm regen per jaar en altijd hoge temperaturen.
De eerste dagen waren nogal bewolkt, november is de overgangsmaand van het regen naar het droge seizoen. Gevolg was wel dat er prachtige wolkenluchten en nevels boven het land hingen en de temperaturen aangenaam waren, ongeveer 20 graden. Hier 2 werkende vulkanen bezocht, indrukwekkend lavastromen naar beneden te zien rollen, het rommelen en het roken van de vulkanen. Daarna naar het nevelwoud gereden, letterlijk nevelwoud, deze wouden zijn ook op z'n mooist als ze kleddernat zijn, als het glimt en druipt. Ook daar een canopy toer gemaakt, vastgeklonken aan staaldraden zwier je van boomtop naar boomtop, zie je het woud van een heel andere kant. Ook daar paard gereden, door bossen, over weilanden naar mooie uitzichtpunten op de Pacific.
Vervolgens twee dagen bij een gastgezin gezeten op een boerendorp van Costaricanen, gevluchte El Salvadorianen en Nicaraguarianen, krijg je toch een beetje een indruk hoe die mensen leven. Vervolgens het laagland in richting tropisch regenwoud. Via een anderhalf uur durende boottocht naar het meest afgelegen nationale park van Costa Rica, Corcovado. Hier was het aanmerkelijk zonniger en warmer, zo'n 35 graden met een vochtigheidsgraad van ver boven de 90. Gelukkig was het strand nooit ver weg en gaf de zee nog enige verkoeling. Corcovado is een prachtig ongerept stuk oerwoud, door z'n afgelegen ligging, moeilijke toegankelijkheid en z'n strenge restrictie in het aantal bezoekers per dag (maximaal 160). In het ranger station overnacht en de volgende ochtend gewekt worden door de brulapen, die een indrukwekkende hoeveelheid geluid produceerden. Mooie wandelingen door het woud gemaakt.
(voor een korte sfeerimpressie kun je op uitzendinggemist.nl naar 3 op reis van afgelopen zondag kijken, 1 van de 4 items gaat over het Corcovado park, inclusief de tentenlodge waarin we de andere 2 nachten verbleven).
Afgelopen vrijdag weer teruggevlogen naar Nederland, via Orlando USA, met alle douaneformaliteiten van dien, vingerafdrukken, irisscans en 7000 stempels en dat voor een uurtje USA ivm overstappen.
Zaterdagochtend weer op Schiphol aangekomen en nog nauwelijks last van een jetlag gehad, mede omdat het in Costa Rica al zo heel vroeg licht is en ik daarom meestal om 5 uur naast m'n bed stond, en maandag weer aan het werk gegaan, viel niet eens tegen.
Ik zal binnenkort wel vast een paar foto's mailen voor een korte sfeerimpressie van Costa Rica.
Voor nu: wel te rusten en morgen gezond weer op (beter goed gejat dan slecht verzonnen)
Groeten,
Peter
Een reactie posten